Tuesday, April 30, 2013

Paddy Cultivation in Sri Lanka (Part 2)


Paddy Cultivation in Sri Lanka...


The beginning of Paddy Cultivation in Sri Lanka, traces its root back to the proud history between 161 B.C. and 1017 A.D. Our ideal climatic conditions yielded a flourishing crop, which encouraged many Sri Lankans to make Paddy Cultivation their way of life. Thus it became a focal point of Sri Lankan lives, knitting a beautiful pattern including the society, culture and religious beliefs in the country.
The governing Royal minds of Sri Lanka saw the enriching importance of Rice Cultivation that provoked them to build tanks of extraordinary size and numbers to irrigate the mass scale rice production.
At Present much of the human and animal labor is replaced with technology, adding greater deal of efficiency towards the production process.


Process of Rice Cultivation:
Rice cultivation is not an easy task. It requires great deal of prudence and patience. To obtain that wholesome grain of seeds, the cultivators have to undergo a complex set of procedures. Following is a brief outline of how Rice is Cultivated in the Sri Lankan soil and brought to your deliciously prepared plate.

    • Selection of good seeds.
    • Preparation of Land.
    • Crop Establishment.
    • Irrigation and Management.
    • Nutrient Management.
    • Crop Health Management.
    • Harvesting.
    • Post-Harvest.
Selection of Good Seeds:

Selecting good seeds to harvest a healthy crop is very important. that's why cultivators go for pure seeds for their chosen rice variety, which are full and identical in size, free of weed seeds, and seed-borne diseases, insects and other matters. 
By using quality seeds;
    • It will minimize seeding attempts.
    • Produce a good quality crop.
    • Reduction in replanting.
    • Uniformity in plant size.
    • Resistance to pests and other diseases which would affect Paddy Cultivation.

Preparation of Land:

Land preparation refers to the procedure of arranging the cultivation area, in the best possible condition for rice cultivation, ensuring the land is level and hydrated matching to the needs and requirements of the rice seeds planted. Preparation is done via machinery or by water buffaloes.







Crop Establishment: 

Crop establishment refers to managing a series of steps that includes, seeding, seed germination, seedling emergence and its development up until its stage of maturity, with other factors such as soil, climatic, bio tic, machinery and management procedures.

Crop establishment can be done in two methods;
1. Transplanting 
This method is much favored across Asian countries, which also requires more labor and back-breaking effort. It is the process where selected seeds are planted on a seed bed, where the seeds are allowed to grow until they are mature enough to go to the field. After that, pre-germinated seedlings are manually transferred from the seed bed to the wet field.

2. Direct Seeding
It's the process where dry seeds or pre-germinated seeds and seedlings are spread throughout the cultivation area by hand or planted by machinery.


Irrigation and Management:

Cultivated paddy has a higher sensitivity towards water shortages. They are in need of a steady supply of water, and it tends to immediately react by developing symptoms of water stress when the supply is disturbed and drop below the required.
Therefore to ensure golden crop the cultivators should always maintain a sound water management systems ensuring sufficient amounts of water reaches every rice plant from its birth to the final stage of its life.




Nutrient Management:
 
Like every living being, plants also need varying nutritional factors at various stages of life. By maintaining the situation of a flooded rice field; farmers and cultivators have the ability to preserve soil organic matter as well as receive free nitrogen from natural sources. If the Nutrient Management halts by maintaining the above level, you will produce a crop of about 3 tons per hectare, without artificially applied nitrogen fertilizer.
If a higher yield is the target, more nutrients should be provided.


Crop Health Management:

Crop health management is essential. As the crop flourishes, it charm pests and diseases of various kinds to thrive in the crops' healthy grow. Before using pesticides and other artificial methods, it is best to prevent any negative conditions from continuing, which might attracts rodents, harmful insects, viruses, diseases, and weeds.
Another method that could be adopted is to create an anti-Eco-system for the pests and diseases, which would naturally disease the negative impacts from unwelcoming guests and situations to the minimal.




Harvesting:
 
Harvesting refers to the best period to collect mature rice crop from the rice field. Rice crops usually mature within and around the period of 115-120 days after crop establishment. It can be done both manually and mechanically. Though manual harvesting is common across Asia, it is highly a labor intensive process which requires 40 to 80 man-hours per hectare. 



Post-Harvesting:

Post-harvest procedures are undergone depending on their immediate usage after harvesting. Preliminary stages that quickly follow harvesting stage are drying, storing, milling and final processing. Out of the above mentioned stages, drying is the most important factor as the storage capability is determined according to retained moisture levels. Delays in drying, partly drying or ineffective drying will reduce the quality and will lead to a greater loss of harvested crop. 














Monday, April 29, 2013

ශ්‍රී ලංකාවේ වී වගාව ( කොටස 1)


ශ්‍රී ලංකාවේ වී වගාව
දිවයිනේ තනි බෝගයක් ලෙස වැඩිම බිම් ප්‍රමාණයක් යොදවා ඇත්තේ වී වගාවටයි. එය රටේ මුළු බිම් ප්‍රමාණයෙන් 42% ක් පමණ වේ.

වී වගා ප්‍රදේශ:
ශ්‍රී ලංකාවේ සෑම ප්‍රදේශයකම වී වගා කරනු ලැබේ. වැඩිම වගා බිම් ප්‍රමාණය කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ ද අඩුම බිම් ප්‍රමාණය නුවර එළිය දිස්ත්‍රික්කයේ ද වේ. තෙත් කලාපයේ වර්ෂා ජලයෙන් ද වියළි කලාපයේ වැඩි වශයෙන් ජල සම්පාදනයෙන් ද වී වගා කරනු ලැබේ.
ශ්‍රී ලංකාවේ කන්න දෙකකට වී වගාව සිදු කරයි.

  1. යල කන්නය - අප්‍රේල් සිට සැප්තැම්බර්
  2. මහ කන්නය - ඔක්තෝම්බර් සිට මාර්තු
ශ්‍රී ලංකාවේ වී වගාව සිදු කරන ප්‍රධාන කලාප තුනකි.

  1. පහතරට වියළි කලාපීය බිම්.
  2. පහතරට තෙත් කලාපීය බිම්.
  3. කදුරට බිම්. 

අවශ්‍ය සාධක:

  • 21-32 (සෙල්සියස්) උෂ්ණත්වය.
  • 1900 mm පමණ වූ වර්ෂාපතනය.
  • ජලය රදා පවතින දියළු මිශ්‍ර මැටි පස.
  • තැනිතලා බිම් ප්‍රදේශ. (ජලය හොදින් රදවා තබා ගැනීමට හා පහසුවෙන් වගා කටයුතු කිරීමට)
  • අස්වැන්න නෙළන කාලයට වියළි බව. (නුවර එළිය දිස්ත්‍රික්කයේ සීමිත කොටසක් හැර ශ්‍රී ලංකාවේ අනෙක් සියළුම ප්‍රදේශ වී වගාවට යෝග්‍ය යි)
ආශ්‍රිත ගැටළු:
  • ගොවීන්ගේ ණයගැති භාවය.
  • කුඹුරු ඉඩම් කට්ටි වී යාම.
  • ස්වාභාවික ආපදා (ගංවතුර, නියගය)
  • අඩු අස්වැන්න.
  • වී අලෙවි කර ගැනීමේ දුෂ්කරතා.
  • නිෂ්පාදන වියදම වැඩි වීම.
  • ශ්‍රමිකයන් ශ්‍රම සූක්ෂම වෙනත් අංශ කරා යොමු වීම.
  • කුඹුරු ඉඩම් ගොඩ කිරීම.
  • සාම්ප්‍රදායික කෘෂිකාර්මික ක්‍රම භාවිතා කිරීම.
  • ගොවිතැනෙහි යෙදී සිටින විශාල පිරිසක් සුළු ගොවීන් වීම.
  • කෘෂි උපකරණ වල මිල අධික වීම.
  • ඉන්ධන මිල වැඩි වීම.
  • ජල සම්පාදනයේ ගැටළු.
ගැටළු විසදීමට ගෙන ඇති පියවර:
  • වගා කරන බිම් ප්‍රමාණය වැඩි කිරීම.
  • ගොවි ජනපද ව්‍යාපාරය.
  • බහුකාර්ය සංවර්ධන ව්‍යාපාර ඇති කිරීම.
  • පංච මහා වැව් නවීකරණය කිරීම.
  • දිස්ත්‍රික් ඒකාබද්ධ ග්‍රාමීය යෝජනා ක්‍රමය.
  • නව බීජ හදුන්වා දීම.
    • BG 11
    • BG 8/34
    • 1/400
    • H4
    • BW 267
    • AT 581
    • BG 500
  • කෘෂි කාර්මික ව්‍යාපෘති සේවාවන් දියුණු කිරිම. 
  • ණය හා සහනාධාර ලබා දීම.
  • සහතික මිල ක්‍රමයක් ඇරඹීම.
  • ගොවි විශ්‍රාම වැටුප් ක්‍රමය.
  • කෘෂි සංවර්ධන අධිකාරිය පිහිටුවීම.
ප්‍රවණතා:
  • වගා බිම් ප්‍රමාණය වැඩි වීම.
  • පොහොර සහනාධාරය.
  • වැඩි අස්වනු ලබාදෙන බීජ වර්ග භාවිතය.
  • නව තාක්ෂණය යොදා ගැනීම.
  • නව ගොවිතැන් ක්‍රම යොදා ගැනීම.
වී වගාව යැපුම් කෘෂිකර්මාන්තයට අයත් වේ. යැපුම් කෘෂිකර්මාන්තය යටතේ වී වගාවට අමතරව ශ්‍රී ලංකාවේ විවිධ ප්‍රදේශ වල විවිධ බෝග වර්ග වගා කරනු ලැබේ. වියළි කලාපයේ වැඩි වශයෙන් කුරක්කන්, බඩ ඉරිගු, අමු, මෙනේරි වැනි ධාන්‍ය වර්ගත් උඩරට හා පහතරට ප්‍රදේශ වල එළවළු හා පලතුරු යනාදියත් වගා කර ඇත.
 
ශ්‍රී ලංකාවේ පැරණි වී ප්‍රබේද කිහිපයක්: 
  • මා වී
  • දික් වී
  • හීනටි
  • හේරත්බණ්ඩා
  • සුවදැල්
  • කළු වී

Sunday, April 28, 2013

ශ්‍රී ලංකාවේ පොල් වගාව.


ශ්‍රී ලංකාවේ පොල් වගාව
දේශීය පරිභෝජනය සදහා ඈත අතීතයේ සිටම පොල් වගාව පැවති නමුත් එය වානිජ බෝගයක් ලෙස ව්‍යාප්ත වූයේ යටත් විජිත පාලන සමයේ දී ය.

පොල් වගා ව්‍යාප්තිය:
කොළඹ, කුරුණෑගල හා හලාවත යන නගර සම්බන්ධ කරන පොල් ත්‍රිකෝණය නමින් හදුන්වන කලාපය ප්‍රධාන වගා ප්‍රදේශයයි. රන්න, මිද්දෙණිය, තංගල්ල ආශ්‍රිත  ප්‍රදේශය සුළු පොල් ත්‍රිකෝණය ලෙස වැදගත් වේ.
ඒ හැර කොළඹ සිට තංගල්ල දක්වා වෙරළබඩ පටු තීරයක් ඔස්සේ ද මඩකලපුව හා යාපනය අර්ධද්විපයේ ද වියළි කලාපයේ භූගත ජලය ඇති  ප්‍රදේශවල ද සුළු වශයෙන් වගා කෙරේ.


බලපාන සාධක:

  • උෂ්ණ තෙත් දේශගුණයක් පැවතීම.
  • 20-27 (සෙල්සියස්) දක්වා උෂ්ණත්වය.
  • වාර්ෂිකව 2000mm - 2500mm අතර පැතිරුණු වර්ෂාපතනය.
  • 300m ට වඩා පහත් බිම්.
  • ලුණු මිශ්‍ර වැලි පසක් තිබීම.
  • මිනිස් ශ්‍රමය.
ප්‍රවණතා:
  • පොල් පර්යේෂණ ආයතනයේ කටයුතු පුළුල් කිරීම.
  • උපදේශන සේවා පුළුල් කිරීම.
  • ගෙවතු වගාවක් ලෙස සහනාධාර යටතේ පොල් වගා කිරීමට ජනතාව පෙළඹීම.
  • පොල් ඉඩම් වල අතුරු බෝග ප්‍රචලිත වීම.
    • අන්නාසි
    • කෝපි
    • කෙසෙල්
    • ගම්මිරිස්
  • නිෂ්පාදන විවිධාංගීකරණය.
  • වගා ණය ලබා දීම.
ගැටළු:
  • අඩු අස්වැන්න.
  • පළිබෝධ හා කෘමි උවදුරු.
  • පොල් ඉඩම් කැබලි කර විකිණීම.
  • දේශගුණික බාධා.
  • දේශීය පරිබෝජනය වැඩි වීම නිසා අපනයනයට ඇති ප්‍රමාණය අඩු වීම.
  • පොල් නිෂ්පාදන වලට ආදේශක වෙළදපොලට පැමිණීම.
    • එලවළු තෙල්
    • ෆාම් තෙල්
  • පොල් වගාව නැංවීමට රජය ප්‍රමාණවත් අනුග්‍රහයක් නොදැක්වීම.
නංවාලීමට ගෙන ඇති පියවර:
  • අලුතින් පොල් වගා කිරීමට සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රමයක් හදුන්වා දී ඇත. එය කප්රුක ආයේජනය ලෙස හැදින්වේ.
  • මේ යටතේ පොල් වගාව, අතුරු වගාව, වාරි මාර්ග, ගොවිපල යාන්ත්‍රීකරණයට ණය ක්‍රම හදුන්වා දී ඇත.
  • පොල් වගාකරුවන්ගේ ආදායම වැඩි කර ගැනීමට යටි වගාව හදුන්වා දී ඇත. එම ඉඩම් වල පැෂන්, කෙසෙල්, ගම්මිරිස්, බුලත් වගා කිරීමට රජය ආධාර ලබා දීම.
  • වර්තමානයේ පොල් නිෂ්පාදන පදනම් කොට ගෙන විවිධ ද්‍රව්‍ය සැකසීමට පියවර ගෙන ඇත.
    • පොල් පවුඩර්
    • පොල් ක්‍රීම්
  • ලුණුවිල පිහිටා ඇති පොල් පර්යේෂණාගාරය මගින් වැඩි ඵලදාවක් ඇති පොල් විශේෂ හදුන්වා දීම. (පටක රෝපණය මගින්)
  • පොල් වගාවට වැළදෙන වසංගත රෝග අවම කර ඒවා මර්ධනය කිරීමට විවිධ පියවර ගෙන ඇත.  

ආශ්‍රිත කර්මාන්ත:
  • කොප්පරා (කපාපු පොල්)
  • පොල් තෙල්
  • විනාකිරි
  • කොහු කර්මාන්තය
  • ගෘහ භාණ්ඩ සෑදීම
  • නොයෙකුත් ආහාර වර්ග සෑදීම
    • ටොෆි
    • බිස්කට්
    • අලුවා
  • වියළි පොල් කිරි නිෂ්පාදනය

ශ්‍රී ලංකාවේ රබර් වගාව.


ශ්‍රී ලංකාවේ රබර් වගාව

රබර් වගාව සදහා ප්‍රධාන අපනයන බෝග අතුරෙන් දෙවෙනි තැන හිමිවේ. ශ්‍රී ලංකාවේ අපනයන ආදායමෙන් 8% ක් රබර් වගාවෙන් ලැබේ. රබර්, ප්‍රාථමික අමුද්‍රව්‍යයක් වශයෙන් අපනයනය කිරීම කැපී පෙනේ.

වගා ‍ප්‍රදේශ:

    • කෑගල්ල
    • කළුතර
    • රත්නපුරය
    • කොළඹ
    • ගාල්ල යන දිස්ත්‍රික්ක වල වැඩි වශයෙන්ද, 
    • මාතලේ 
    • මහනුවර
    • මාතර 
    • මොණරාගල යන දිස්ත්‍රික්ක වල සුළු වශයෙන්ද ව්‍යාප්ත වී ඇත.
වගාවට බලපාන සාධක:
  • 27 (සෙල්සියස්) ට ආසන්න ඒකාකාරි මධ්‍ය උෂ්ණත්වයක් තිබීම.
  • වසර පුරා පැතිරුණු 2000mm ට වැඩි වාර්ෂික වර්ෂාපතනය.
  • කබොක් මිශ්‍ර රතු පස.
  • බෑවුම් ප්‍රදේශ තිබීම.
ප්‍රවණතා:
  • දේශීය ඉල්ලුම වැඩි වීම.
    • ටයර්
    • ටියුබ්
    • පාවහන්
    • සෙල්ලම් බඩු
  • උපදේශන සේවාවන් පුළුල් වීම මගින් රබර්, නැවත වගාවට පෙළඹීමට හා අලුත් වගාවට සූදානම් වීම. (2005 රබර් නැවත වගාව හෙක්ටයාර් 1,448 කි)
  • මෙතෙක් රබර් නොවැවූ මොණරාගල දිස්ත්‍රික්කයේද රබර් වැවීම ආරම්භ කිරීම. (වසර 10ක් තුළ  මොණරාගල දිස්ත්‍රික්කයේ හෙක්ටයාර් 40,000ක රබර් වගා කිරීමට සැලසුම් කර ඇත)
  • කෘතිම රබර් නිෂ්පාදන වියදම වැඩිවීම (ඛනිජ තෙල් මිළ ඉහළ යාම) නිසා ස්වාභාවික රබර් වලට ඇති ඉල්ලුම වැඩි වීම.
  • ත්‍රී රෝද රථ සදහා ටයර් නිෂ්පාදනයට පෙළඹීම.
  • තුරුණු ශක්ති රබර් සමිති පිහිටුවීම.
  • කැනඩාව වැනි රටවල් සමග රබර් ගිවිසුම් ඇති වීම හේතුවෙන් නව වෙළදපොළවල් ඇති වීම.
නිෂ්පාදනය හා වෙළදාම:
  • ශ්‍රී ලංකාවේ රබර් නිෂ්පාදන මිල දී ගන්නා රටවල්;
    • චීනය
    • ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය
    • පෝලන්තය
    • ජපානය
    • මෙක්සිකෝව
    • යුරෝපා ආර්ථික ප්‍රජාව
ගැටළු:
  • අඩු ඵලදාව.
  • ශ්‍රමික හිගය.
  • නිෂ්පාදන වියදම අධික වීම.
  • අයහපත් කාලගුණික තත්ත්වයන් නිසා ඇතිවන බාධා.
  • කෘතිම රබර් නිසා එල්ලවන තරගය.
  • මිල උච්චාවචනය.
  • ඉන්ධන මිල ඉහළ යාම. 
  • ප්‍රාථමික අමුද්‍රව්‍යයක් ලෙස අපනයනය කිරීම නිසා ලැබෙන ආදායම අඩු වීම.
  • වගා කරන බිම් ක්‍රමයෙන් අඩුවීම.

වගාව දියුණු කිරීමට ගෙන ඇති පියවර:

  • නිෂ්පාදන අලෙවි කර ගැනීමට ලංකාව, ජාත්‍යන්තර ස්වාභාවික රබර් ගිවිසුම් වලට සම්බන්ධ වීම. මේ නිසා වෙළදපොළ සුරක්ෂිත කරගෙන ඇත. (චීනය-ලංකාව)
  • මෙරට බොහෝ ප්‍රදේශවල පවතින පැරණි රබර් වගාව ඉවත් කර නැවත රබර් වගා කිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් ආරම්භ කර ඇත. එහිදී පැළ, පොහොර, වෙනත් සහනාධාර ලබා දෙයි. ඒ අනුව 2003 වන විට අලුතින් හෙක්ටයාර 6000ක් පමණ වගා කර ඇත.
  • විවිධ පර්යේෂණ මගින් රබර් විශේෂ හදුන්වා දීම.
    • අගලවත්ත රබර් පර්යේෂණාගාරය මගින් වැඩි ඵලදාවක් ලබාදෙන රබර් විශේෂ හදුන්වා දී ඇත.
  • මෑත කාලයේදී මෙරට රබර් නිෂ්පාදනයෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් දේශීය කර්මාන්ත සදහා යොදා ගැනීම.
    • ටයර්
    • ටියුබ්
    • පාවහන් 

Tea Plantation in Sri Lanka (Part 2)


Tea Production in Sri Lanka...

Tea production in Sri Lanka, formerly Ceylon, is of high importance to the Sri Lankan economy and the world market. The country is the world's fourth largest producer of tea and the industry is one of the country's main sources of foreign exchange and a significant source of income for laborers, with tea accounting for 12% of the GDP, generating roughly $700 million annually. In 1995, Sri Lanka was the world's leading exporter of tea, (rather than producer) with 23% of the total world export, but it has since been surpassed by Kenya. The tea sector employs, directly or indirectly over 1 million people in Sri Lanka and in 1995 directly employed 215,338 on tea plantations and estates. The humidity, cool temperatures, and rainfall in the country's central highlands provide a climate that favors the production of high quality tea. The industry was introduced to the country in 1847 by James Taylor, the British planter who arrived in 1852.

Cultivation and Processing:
Over 188,175 hectares (727 sq. mi) or approximately 4% of the country’s land area is covered in tea plantations. The crop is best grown at high altitudes of over 2,100 m (6,890 ft.), and the plants require an annual rainfall of more than 100–125 cm (39–49 in). 

Tea is cultivated in Sri Lanka using the ‘contour planting’ method, where tea bushes are planted in lines in coordination with the contours of the land, usually on slopes. For commercial manufacture the ‘flush’ or leaf growth on the side branches and stems of the bush are used. Generally two leaves and a bud, which have the flavor and aroma, are skillfully plucked, usually by womenSri Lanka is one of the few countries where each tea leaf is picked by hand rather than by mechanization; if machinery were used, often a considerable number of coarse leaves and twigs could be mixed in, adding bulk but not flavor to the tea. With experience the women acquire the ability to pluck rapidly and set a daily target of around 15 to 20 kg (33 to 44 lb.) of tea leaves to be weighed and then transported to the nearby tea factory. Tea plants in Sri Lanka require constant nurturing and attention. An important part of the process is taking care of the soils with the regular application of fertilizer. Younger plants are regularly cut back 10–15 cm (4–6 in) from the ground to encourage lateral growth and are pruned very frequently with a special knife.
The tea factories found on most tea estates in Sri Lanka are crucial to the final quality and value of manufactured tea. After plucking, the tea is very quickly taken to the muster sheds to be weighed and monitored under close supervision, and then the teas are brought to the factory. A tea factory in Sri Lanka is typically a multi-storied building and located on tea estates to minimize the costs and time between plucking and tea processing. The tea leaves are taken to the upper floors of the factories where they are spread in troughs, a process known as withering, which removes excess moisture in the leaf. Once withered, the tea leaves are rolled, twisted and parted, which serves as a catalyst for the enzymes in the leaves to react with the oxygen in the air, especially with the production of black tea.
The leaves are rolled on circular brass or wooden battened tables and are placed in a rotating open cylinder from above. After rolling is finished, the leaf particles are spread out on a table where they begin to ferment upon being exposed to heat. However, the preliminary heat is from the natural air temperature, so fermentation times fluctuate according to the temperature and humidity. Regulating the temperature, humidity and the duration of fermentation times requires a great deal of attention, and failure to follow the exact guidelines will make the flavor of the tea disappear. As oxidization occurs the color of the leaf changes from a green to a bright coppery color. It is now that artificial heat comes into play as the fermented leaf is inserted into a firing chamber to prevent further chemical reactions from taking place. The tea leaves are fired to retain the flavor after the fermentation process is complete. Again the regulation of the temperature plays an important role in the final quality of the tea, and on completion the tea will become black and harder. 


Grading (ordered by size in Sri Lanka) then takes place as the tea particles are sorted into different shapes and sizes by sifting them through meshes. No artificial preservatives are added at any stage of the manufacturing process and sub-standard tea which fails to initially comply with standards is rejected regardless of the quantity and value. Finally, the teas are weighed and packed into tea chests or paper sacks and then given a close inspection. The tea is then sent to the local auction and transported to the tea brokering companies. At the stage of exporting the Sri Lanka Tea Board will check and sample each shipment after the completion of packing to ensure that the finest quality tea is exported and then it is finally shipped in various forms of packing to many parts of the world.

Cultivation Areas:


The major tea growing areas are Kandy and Nuwara Eliya in Central Province, Badulla, Bandarawela and Haputale in Uva Province, Galle, Matara and Mulkirigala in Southern Province, and Ratnapura and Kegalle in Sabaragamuwa Province.
There are mainly six principal regions planting tea - Nuwara Eliya, Dimbula, Kandy Uda Pussellawa, Uva Province and Southern Province. Nuwara Eliya is an oval shaped plateau at an elevation of 6,240 feet (1,902 m). Nuwara Eliya tea produces a unique flavor.
Dimbula was one the first areas to be planted in the 1870s. An elevation between 3,500 to 5,000 ft.(1,067 to 1,524m) defines this planting area. South-western monsoon rain and cold weather from January to March are determining factors of flavor. Eight sub districts of Dimbula are Hatton/Dickoya, Bogawanthalawa, Upcot/Maskeliya, Patana/Kotagala, Nanu Oya/Lindula/Talawakele, Agarapatana, Pundaluoya and Ramboda.
Kandy is famous for Mid-grown tea. The first tea plantations were established here. Tea plantations are located at elevations of 2,000 to 4,000 ft. (610 to 1,219 m). Pussellawa/Hewaheta and Matale are the two main sub districts of the region. Uda Pussellawa is situated between Nuwara Eliya and Uva Province. Northwest monsoons prevail in this region. Plantations near Nuwara Eliya have a range of rosy teas. The two sub districts are Maturata and Ragala/Halganoya. 
Uva area's teas have quite a distinctive flavor and are widely used for blends. The elevation of tea plantations range from 3,000 to 5,000 ft. (914 to 1,524m). Being a large district, Uva has a number of sub districts, Malwatte/Welimada, Demodara/Hali-Ela/Badulla, Passara/Lunugala, Madulsima, Ella/Namunukula, Bandarawela/Poonagala, Haputale, and Koslanda/Haldummulla.
Low-grown tea mainly originates from southern Sri Lanka. These teas are grown from sea level to 2,000 ft. (610 m), and thrive in fertile soils and warm conditions. These areas are spread across four main sub districts, Ratnapura/Balangoda, Deniyaya, Matara, and Galle. 
The high-grown tea thrives above 1,200 m (3,937 ft.) of elevation, warm climate and sloping terrain. Hence this type is common in the Central Highlands. Mid-grown tea is found in the 600–1,200 m (1,969–3,937 ft.) altitude range. Various types of tea are blended to obtain the required flavor and color. Uva Province, and Nuwara Eliya, Dimbuala and Dickoya are the areas where mid-grown tea originates. Low-grown tea is stronger and less-subtle in taste and is produced in Galle, Matara and Ratnapura areas. 

Product:
  • Ceylon Black Tea 

Ceylon black tea is one of the country's specialties. It has a crisp aroma reminiscent of citrus, and is used both unmixed and in blends. It is grown on numerous estates which vary in altitude and taste





  • Ceylon Green Tea 

 Ceylon green tea is mainly made from Assamese tea stock. It is grown    in Idalgashinna in Uva Province. Ceylon green teas generally have the fuller body and the more pungent, rather malty, nutty flavor characteristic of the teas originating from Assamese seed stock. The tea grade names of most Ceylon green teas reflect traditional Chinese green tea nomenclature, such as tightly rolled gunpowder tea, or more open leaf tea grades with Chinese names like Chun Mee. Overall, the green teas from Sri Lanka have their own characteristics at this time - they tend to be darker in both the dry and infused leaf, and their flavor is richer; this could change in the future. As market demand preferences change, the Ceylon green tea producers start using more of the original Chinese, Indonesian, Japanese and Brazilian seed base, which produces the very light and sparkling bright yellow color and more delicate, sweet flavor with which most of the world market associates green teas. At this time, Sri Lanka remains a very minor producer of green teas and its green teas, like those of India and Kenya, remain an acquired taste. Much of the green tea produced in Sri Lanka is exported to North Africa and Middle Eastern markets.

  • Ceylon White Tea 

Ceylon white tea, also known as "silver tips" is highly prized, and prices per kilogram are significantly higher than other teas. The tea was first grown at Nuwara Eliya near Adam's Peak between 2,200–2,500 meters (7,218–8,202 ft). The tea is grown, harvested and rolled by hand with the leaves dried and withered in the sun. It has a delicate, very light liquoring with notes of pine & honey and a golden coppery infusion. 'Virgin White Tea' is also grown at the Handunugoda Tea Estate near Galle in the south of Sri Lanka.

Branding and Grading:

Ceylon tea is divided into three groups: High or Upcountry (Udarata), Middle country (Medarata), and Low country (Pahatha rata) tea, based on the geography of the land on which it is grown.
Tea produced in Sri Lanka carries the "Lion Logo" on its packages, which indicates that the tea was produced in Sri Lanka. The use of the Lion Logo is closely monitored by the Sri Lanka Tea Board,  which is the governing body of the tea industry in Sri Lanka. If a tea producer demands to use the Lion Logo on his packaging, they need to gain permission from the Sri Lanka Tea Board. The tea board then performs a strict inspection procedure, the passing of which allows the producer to use the logo, along with the "Pure Ceylon Tea - Packed in Sri Lanka" slogan on their tea packaging. Each and every consignment is thoroughly inspected by Sri Lanka Tea board officers before being shipped. Therefore the Lion Logo and the wording is indeed the assurance of the origin of the tea and of its quality.
Most of the Sri Lankan tea exporters now focus on adding more value to the exports rather than exporting raw tea. The name "Ceylon Tea" or "Sri Lankan tea" is still regarded as a sign of quality throughout the world.
Grading names which are used in Sri Lanka to classify its teas are not by any means the indication of its quality but indicate its size and appearance. Mainly there are two categories. They are "Leaf grades" and "Smaller broken grades". Leaf grades refer to the size and appearance of the teas that were produced during Sri Lanka's colonial era (which are still being used) and the other refers to the modern tea style and appearance.

Ceylon Tea Museum:
The Sri Lanka Tea Board opened a Tea Museum in Hantana, Kandy in 2001. Although exhibits are not abundant they do provide a valuable insight into how tea was manufactured in the early days. Old machinery, some dating back more than a century, has been lovingly restored to working order. The first exhibit that greets visitors is the Ruston and Hornsby developed diesel engine, as well as other liquid fuel engines, located in the Engine Room on the ground floor of the museum. Power for the tea estates were also obtained by water driven turbines.
The museum's "Rolling Room" offers a glimpse into the development of manufacturing techniques, with its fascinating collection of rollers. Here the showpiece is the manually operated 'Little Giant Tea Roller'.





ශ්‍රී ලංකාවේ තේ වගාව (කොටස 1)


ශ්‍රී ලංකාවේ තේ වගාව

වගා ප්‍රදේශ:

    • මහනුවර
    • බදුල්ල
    • රත්නපුරය
    • නුවරඑළිය
    • මාතලේ
    • කෑගල්ල
    • ගාල්ල
    • මාතර
    • කළුතර
බලපාන භෞතික සාධක:
  • 15.6 සිට 27 (සෙල්සියස්) දක්වා උෂ්ණත්වයක් ඇති ප්‍රදේශ.
  • 1900 mm - 5460 mm දක්වා වසර පුරා පැතිරුණු වර්ෂාව.
  • ජලය බැස යන මද බෑවුම් සහිත බිමක්.
  • ලෝම සහ ලැටරයිට් පස්.
බලපාන ආර්ථික සාධක:
  • ස්ථිර සේවක පිරිසක්.
  • පරිවහන පහසුකම්.
  • විශාල ප්‍රාග්ධනයක්.
  • විදේශීය වෙළදපොළ.
ප්‍රවණතා:
  • කුඩා තේ වතු අංශයේ ඵලදායිතාව ඉහළ මට්ටමක පැවතීම. 2005 වර්ෂයේ සමස්ථ තේ නිෂ‍්පාදනයෙන් 65% ක දායකත්වයක් හිමිකර ගැනීම.
  • නැවත වගාවට නැඹුරු වීම.
  • රිකිලි තේ වගාව හදුන්වා දීම.
  • පර්යේෂණ කටයුතු පුළුල් කිරීම.
  • තේ ශක්ති අරමුදල ආරම්භ කිරීම.
  • තේ කම්හල් නවීකරණය කිරීම.
  • තේ ආශ්‍රිත අපනයනය නවීකරණය වීම.
  • තේ ඉඩම් පෞද්ගලීකරණය වීම.
ගැටළු:
  • යෙදවුම් මිල ඉහළ යාම.
  • වෙනත් ආදේශක පාන වලින් එල්ලවන තර්ජන. 
    • කොකා කෝලා වැනි බීම වර්ග
    • කෝපි
  • වෙනත් රටවල නිෂ්පාදනය අධික වීම නිසා ජාත්‍යන්තර වෙළදපොළේදී ඇතිවන තරගය.
    • ඉන්දියාව
    • ටැන්සානියාව
  • ලෝක වෙළදපොළට අළුතින් රටවල් එකතුවීමෙන් ඇතිවන කරගකාරී බව.
    • කෙන්යාව
    • උගන්ඩාව
    • මලාවි
  • පහතරට තේ කර්මාන්තයට ශ්‍රමිකයන් හිග වීම.
  • තේ වගා බිම් වල පාංශු ඛාදනය වැඩිවීම.
  • සේවක ගැටළු.
තේ වගාව හා නිෂ්පාදනය දියුණු කිරීමට ගත හැකි ක්‍රියාමාර්ග:
  • තේ කර්මාන්ත ශාලා පුනරුත්තාපනය කිරීම හා නවීකරණය කිරීම.
  • කුඩා තේ වතු සංවර්ධන අධිකාරිය පිහිටුවීම. එමගින් මුළු තේ වතු වලින් 30%ක් පමණ වූ කුඩා තේ වතු හිමියන්ට සහනාධාර හා උපදෙස් ලබා දීම. ඒ හැර පැළ, පොහොර ව්‍යාප්ත සේවාවන් පුළුල් කිරීම. 
  • විදේශ ආධාර යටතේ අළුත් බිම් වල වගා කිරීම.
  • විද්‍යුත් උපකරණ කර්මාන්තයට යෙදීම.
    • විද්‍යුත් තරාදි
    • තේ පිරිසිදු කරන යන්ත්‍ර
  • තේ ඇසුරුම් නවීකරණය කිරීම.
  • නිෂ්පාදන විවිධාංගීකරණය.
    • ක්ෂණික තේ
    • වැනිලා තේ
    • කොල තේ
ආශ්‍රිත කර්මාන්ත:
  • ක්ෂණික තේ
  • රසකල තේ
  • කොල තේ
  • තේ කුඩු
  • කැෆේන් රහිත තේ



ශ්‍රී ලංකාවේ වතු වගාවේ ඉතිහාසය...


වතු වගාවේ ඉතිහාසය
ක්‍රි.ව. 1835 දී ශ්‍රී ලංකාවේ වතු වගාව ආරම්භ වූයේ කෝපි වගාව මුල් කරගෙනය. එකළ කෝපි වගාවේ දියුණුවට බලපෑ හේතු කිහිපයකි.

  • යුරෝපයේ කෝපි පරිබෝජනය ජනප්‍රිය වීම.
  • බටහිර ඉන්දීය දූපත් වල කෝපි නිෂ්පාදනය අඩාල වීමෙන් ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටවල කෝපි වලට වැඩි ඉල්ලුමක් ලැබීම.
  • වතු වගාව සදහා ශ්‍රී ලංකාවෙන් පහසු මිලට ඉඩම් ලබා ගත හැකි වීම. (1840 මුඩුබිම් පනතට අනුව ලිඛිතව අයිතියක් දැක්විය නොහැකි වූ ඉඩම් රජයට පවරා ගනු ලැබීම හා රජය මෙම ඉඩම් ඉතා අඩු මිලට වැවිලිකරුවන්ට ලබා දීම)
ක්‍රි.ව. 1868දී වැළදුණ දිලීර රෝගයකින් කෝපි වගාව පරිහානියට ලක් විය. මේ නිසා කෝපි වගාවෙන් රජය ලැබූ ආදායමද අඩු විය.
කෝපි වගාව පිරිහීමත් සමග වැවිලිකරුවන්ගේ අවධානය යොමු වූයේ තේ වගාව කෙරෙහිය. කදුකරයේ පිහිටි භූ ගෝලීය පරිසරය තේ වගාවට යෝග්‍ය විය. 
ඒ වන විට එංගලන්ත තේ වෙළදපොලේ තේ සදහා හොද මිලක් තිබූ බැවින් තේ නිෂ්පාදනයෙන් වැඩි ආදායමක් ලබා ගත හැකි විය. එනිසා බ්‍රිතාන්‍ය හා දේශීය ධනවත්තු ලංකාවේ තේ වගාවට දායක වූහ. කෝපි වගාවේ පරිහානියෙන් අතරමංවී සිටි වැවිලිකරුවන්ට තේ වගාව හොද ආයෝජන මාවතක් සේ පෙනුණි.

තේ වගාවට, කෝපි වගාවට වඩා වැඩි ශ්‍රමික පිරිසක් අවශ්‍ය විය. දේශීය ශ්‍රමිකයන් තේ වගාව සදහා ශ්‍රමය යෙදවීමට අකමැති වූ හෙයින් දකුණු ඉන්දියාවෙන් ද්‍රවිඩ කුලීකරුවන් ගෙන්වා ගන්නා ලදී.
තේ වගාව ලංකා ආර්ථිකයේ නව යුගයක් ආරම්භ කළේය. තේ වගාව හා ප්‍රවාහනය ඇසුරින් බැංකු, රක්ෂණ හා මූල්‍ය සමාගම් බිහිවීමෙන් ලංකාවේ ආර්ථික ප්‍රසාරණයක් ඇති විය.
මෙසේ හදුන්වා දුන් තේ වගාව ප්‍රථමයෙන් අක්කර 500ක පමණ වගා කරන ලදී. පසුව එය අක්කර 165,000ක් දක්වා වගාව දියුණු විය. 


ක්‍රි.ව. 1877දී පමණ රබර් වගාවද ශ්‍රී ලංකාවට හදුන්වා දෙනු ලැබිණ. මුල් අවධියේදී රබර් වගාව ඇරඹුනේ සුළු වශයෙනි. එහෙත් 1890 පමණ වන විට ලංකාවේ රබර් වගාව වාණිජ බෝගයක් බවට පත් විය. මෙකළ යුරෝපයේ ඇති වූ මෝටර් රථ කර්මාන්තයේ දියුණුව සමග රබර් සදහා වූ ඉල්ලුම වැඩි විය. එහෙයින් විදේශීය මෙන්ම දේශීය ආයෝජනයද රබර් වගාවට යොමු විය. විසි වන සියවසේ මුල් අවධිය වන විට වානිජ බෝගයක් වශයෙන් රබර් වගාව දෙවෙනි වූයේ තේ වලට පමණි.


මෙරට රබර් වගාව ප්‍රථමයෙන් ආරම්භ වූයේ කළුතර දිස්ත්‍රික්කයේය. ඉන්පසු කෑගල්ල, කොළඹ, මාතර, ගාල්ල වැනි දිස්ත්‍රික්ක වලද රබර් වගාව සීඝ්‍රයෙන් පැතිර ගියේය. කදු බෑවුම් ප්‍රදේශ මේ සදහා වඩාත් යෝග්‍ය විය. 
1920 දී පමණ රබර් වගාවට ලැබෙන ආදායම අඩු වීම සිදුවිය. 1920 දී පමණ ලෝක ආර්ථිකය පිරිහීමත් සමග රබර් වගාවද පිරිහීමට ලක්විය.
කෝපි වගාවේ පිරිහීමත් සමගම පහතරට තැනිතලා බිම් පදෙස් වල පොල් වගාවද ආරම්භ විය. දෙවෙනි වගාව ලෙස ආරම්භ කල පොල් වගාව ක්‍රි.ව. 1871දී දිවයිනේ වගා බිම් වලින් 37% ක් පමණ විය. ක්‍රි.ව. 1890 වන විට 41% දක්වා වැඩි වීමෙන් පැහැදිලි වන්නේ කෙටි කාලයක් තුළ පොල් වගාවේ සිදු වූ සීඝ්‍ර ව්‍යාප්තියයි. 

ශ්‍රී ලංකාවේ වයඹ, බස්නාහිර, දකුණ යන පලාත් වල පොල් වගාව සීඝ්‍රයෙන් පැතිර ගියේය. ශ්‍රී ලංකාවේ පොල් ත්‍රිකෝණය වන්නේ හලාවත, කොළඹ, කුරුණෑගල යන දිස්ත්‍රික්ක තුනයි.
පිලිපීනයේ පොල් වගාව ආරම්භයත් සමගම ලංකාවේ පොල් වගාව පිරිහීමට පත් විය. 

Friday, April 26, 2013

Introduction to Agriculture...



කෘෂිකර්මය


කෘෂිකර්මය යනු ගොවිතැන හෝ වැවිලි මගින් ආහාර නිපදවීමයි.
දේශීය වශයෙන් ආහාර නිෂ්පාදනය ඉන්දු නිම්නයේ විශාල ලෙස පැවති බව වර්ෂ 1980 හි පසුභාගයේ දී කරන ලද සමහර අධ්‍යනයක් මගින් පෙන්වා දෙයි. මර්ගාර් හි ජනයා පරිසරයට හුරු කළ තිරිගු සහ බාර්ලි භාවිතා කළ බවත් වගා කරන ලද ප්‍රධාන ධාන්‍ය වර්ගය වුයේ තීරු දෙකෙහි බාර්ලිවලින් උපදවාගත් බෝගයක් වු වැස්මක් රහිත තීරු හයේ බාර්ලිවලින් වර්ගයක් බවත් ප්‍රකටය. (සාෆර් සහ ලිච්ස්ටෙන්ස්ටයින් 1995) කෙසේ වුව ද සොරියන් ෆුලර් වැනි අනෙකුත් අය මැද පෙරදිග තිරිඟු ආසියානු තත්ත්වයට හුරුවිමට අවුරුදු 2000 ක පමණ කාලයක් ගත වු බව පවසයි.
ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ටාචාරයේ කෘෂිකර්මය ඉතාමත් ඵලදායි එකක් වුවා විය යුතුයි. මුලික වශයෙන් කෘෂිකර්මයේ නොයෙදුණු නාගරික වැසියන් දසදහස් ගණනක් නඩත්තු කිරිමට ප්‍රමාණවත් අතිරික්තයක් නිපදවීමට ඊට හැකිවිය. එය නගුල වැනි පුර්ව හරප්පානු සංස්කෘතියේ සැලකිය යුතු ශිල්පිය ජයග්‍රහනයක් මත රඳා පැවතිනි. එසේ වුව ද නගර නඩත්තු කළ ගොවියන් හෝ ඔවුන්ගේ කෘෂිකාර්මික විධික්‍රම පිළිබඳව දැනුවත්ව ඇත්තේ ඉතා අල්ප වශයෙනි. ඔවුන්ගෙන් සමහරෙක් නිසැකවම ගංගාවන්හි ජල ගැලීම් කාලයන්ගෙන් පසු ඉතිරිවන සාරවත් දියලු පස ප්‍රයෝජනයට ගන්නට ඇත. නමුත් කෘෂිකර්මයේ මෙම සරල ක්‍රමය නගර නඩත්තු කිරිමට තරම් ඵලදායි වුවායැයි නොසැලකේ. වාරිමාර්ග පිළිබදව සාක්ෂි නොමැති වුව ද එවැනි සාක්ෂි යළි යලිත් ඇත් වු විනාශකාරි ජලගැලිම්වලින් මැකි ගියා විය හැකිය.
නාගරික සංස්කෘතියේ හා රාජ්‍යයේ ආරම්භය පිළිබඳව ජලමුලක ඒකාධිපතිත්වය උපකල්පිතය ඉන්දු ශිෂ්ටාචාරය මගින් ප්‍රතික්ෂේප වන බව පෙනේ. මෙම උපකල්පිතයට අනුව සියලූම පැරණි මහා පරිමාණ ශිෂ්ටාචාරයන් ඇති වුයේ විශාල කෘෂිකාර්මික අතිරික්තයන් නිපදවිමේ හැකියාව තිබු වාරි පද්ධතින්හි අතුරු ඵලයක් වශයෙනි.
සුක්ෂම කෘෂිකාර්මික නිෂ්පාදනයක් සදහා අමුණු සහ ඇලවල් අවශ්‍ය බව බොහෝවිට පිළිගැනිණි. මෙම සිතාගැනිම පහසුවෙන් නිෂ්ප්‍රභා කරන ලදි. ආසියාව පුරා වි ගොවියන් හෙල්මලූ සහිත කඳුකර කුඹුරුවලින් සැලකිය යුතු කෘෂිකාර්මික අතිරික්තයක් නිපදවනු ලබති. එහි ප්‍රතිඵල ලබාගනුයේ වහල් මෙහෙයෙන් නොව පරම්පරා ගණනක ජනතාවගේ එකතු වු ශ්‍රමයෙනි. ඇල මාර්ග තැනිම වෙනුවට ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ටාචාරයේ ජනයා පරම්පරා කිහිපයක සුළු පරිමාණ ශ්‍රම ආයෝජනයක් ලෙස විස්තර කළ හැකි හෙල්මළු සහිත කෘෂිකර්මය වැනි ජලය හැරවීමේ ක්‍රම ගොඩනැගුවා විය හැකිය. කෙසේ වුව ද එවැනි ඇලවේලි වයඹ දිග ඉන්දියාවෙන් ද (ෆ්‍රැන්ක්ෆෝට්) හමු වී ඇත. වර්ෂය තුළ පතිතවන වර්ෂාපතනයෙන් වැඩි කොටසක් මාස හතරක් තුළ ලැබෙන දේශගුණික රටාවක් සහිත මෝසම් ආශ්‍රයෙන් තම ජිවිතය ගොඩනගා ගැනිමට හැකිවුයේ ඉන්දු ශිෂ්ටාචාරයේ ජනයා අතුරින් නැගෙනහිර දෙසින් විසු අයට පමණකි. අනෙකුත් අයට වඩා උස් භූමි ප්‍රදේශයන්හි සිදුවන හිම දියවිමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ගංගාවල ඇතිවන ඍතුමය ජලගැලිම් මත රඳා පැවැත්මට සිදුවිය.
ඔවුහු ගවයින්, වලසුන්. වල් ඌරන්. බල්ලන්, මී හරකුන්, ආසියානු හස්තීන්, වඳුරන්, ඔටුවන්, කුකුලන්, එළුවන්, බළලුන් සහ බැටලුවන් වැනි සතුන් හීලෑ කර ගත්හ.


ශ්‍රී ලංකාවේ කෘෂිකාර්මික පසුබිම


සංවර්ධනය වන රටක් ලෙස ලංකාවට ලෝකයේ වැදගත් තැනක් හිමිවේ. ආදි මිනිසාගේ ශිෂ්ටාචාරය දෙස බලන විට ජීවනෝපාය ලෙස කෘෂිකර්මය යොදාගත් බව ඉතිහාසයේ සදහන් වේ. එයට ඉදිරිපත් කළ හැකි සාධක නම්;
  •  විජය රජු සමග පිරිස තම්මැන්නා අඩවියෙන් ගොඩබැස රට තුළට සංක්‍රමණය වන විට කුවේණිය කපු කටිමින් සිටීම. තවද පැමිණි පිරිසට බතින් බුලතින් සංග්‍රහ කිරීම.
  • විජය රජු සහ පිරිස ජලාශ්‍රිත ප්‍රදේශ වූ මල්වතු ඔය, වලවේ ගග, කලා ඔය ආශ්‍රිතව ජනපද පිහිටුවා ගැනීම. 
  • ගෝනිගල සෙල් ලිපියට අනුව කන්න 3ක් වගාකර අස්වනු ලබාගත් බව සදහන් වේ. (පිට දඩහස, අකලහස, මදහස)
  •  නූතන වාරිමාර්ග ඉංජිනේරුවන් පවා මවිතයට පත්කල වැව් සහ වාරි මාර්ග රාශියක් ඉදිකර තිබීම. එම කාලසීමාවේ දී වැව් බැදි රාජ්‍යය ලෙස ද හදුන්වනු ලැබීය.
  • මහා පරාක්‍රමබාහු රජතුමා පොළොවට වැටෙන එකම ජල බිංදුවක්වත් අපතේ යා නොදී එක් රැස් කර ගොවිතැන් කළ නිසා පෙරදිග ධාන්‍යාගාරය යන විරුධාවලිය ලබාගත් බව ඉතිහාසයේ සදහන් වේ. තවද සතියක් තුළ සහල් නැව් තුනක් ආනයනය කල බවද එම කාලසීමාව පැරකුම් යුගය ලෙස හැදින්වූ බවද ඉතිහාසයේ සදහන් වේ.
  • සිංහලයන්ගේ ජල තාක්ෂණයේ උදාර බව, පරිපූර්ණ බව, නිර්මාණශීලී බව කියා පාන යෝධ ඇළ ව්‍යාපෘතිය (ජය ගග) පෙන්වා දිය හැක. කලා වැවේ සිට අනුරාධපුරයේ තිසා වැව දක්වා ජලය රැගෙන යාමට සකස් කරන ලද මෙම ඇළ මාර්ගය 4km දිග, 13m පළල ඇළකි. මෙය සාදන විට 1km ක් දුර යනවිට 95mm බැස්මක් ඇතිව සාදන ලද්දකි.
  • ආදි මිනිසාගේ විවේක කාලය ගත කිරීමට වෙහෙර විහාර සෑදු බව ඉතිහාසයේ සදහන් වේ. මෙම සංකල්පය වැවයි දාගැබයි නම් වේ.
පැරණි ජනතාව ගෙන ගිය කෘෂිකාර්මික රටාව ක්‍රම ක්‍රමයෙන් පිරිහෙන්නට පටන් ගත් අතර ඒ සදහා හේතු වූ කරුණු ලෙස;  
    • කාලිංඝ මාඝ ආක්‍රමණය.
    • රාජ්‍ය පාලනය දුර්වල වීම.
    • රාජධානි මාරු වීම.
    • වසංගත රෝග පැතිරීම (මැලේරියාව/පාචනය)
    • රට තුළට ජනතාව සංක්‍රමණය විම,   පෙන්වා දිය හැකිය.
විදේශ ආක්‍රමණයෙන් පසු වතු වගාව

        ඉංග්‍රීසි, ලන්දේසි, පෘතුග්‍රීසි ආක්‍රමණයන්ගෙන් පසු ලංකාවේ වතු වගාව ආරම්භ විය. 1840දී වතු වගාව ආරම්භ කරන ලදී. ප්‍රථමයෙන් කුළුබඩු බෝග වගා කරන ලද අතර මෙම කාලසීමාව තුළ කුළුබඩු බෝග ආනයනය කෙරූ බවද ඉතිහාසයේ සදහන් වෙයි. ප්‍රථමයෙන් කෝපි වගාව මාතලේ දී ආරම්භ කරනු ලැබූ අතර මෙම වගාව ඉතාම දියුණු මට්ටමකට පත්විය. ඒ සදහා පහත කරුණු බලපාන ලදී.
    • 1840 වන විට ක්‍රීයාත්මක වූ මුඩු බිම් පනත.
    • තීරු බදු අඩු කිරීම.
    • කෝපි වලට ලැබෙන මුදල් ප්‍රමාණය වැඩි වීම.
    • පෞද්ගලිකව වගාවට දිරි ගැන්වීම.

උඩරට ජනතාව වතු වගාව නිසා එයට මැදි වූ අතර, මේ නිසා කුලී වැඩ අත්හරින ලදී. වගාවන්හි අස්වනු නෙලීමට ද ජනතාව හිග වු අතර ඉන්දියාවෙන් කම්කරුවන් මෙරටට ගෙන්වන ලදි. ක්‍රමයෙන් කෝපි වගාවට රෝග වැළදීම නිසා පිරිහීමට පත්වූ අතර ඉන්පසු සින්කෝනා වගාව ආරම්භ කරන ලදී. වර්ෂ 1868 වන විට ආර්ථික බෝග වන තේ, පොල්, රබර් වගාවන් ආරම්භ කරන ලදී.



History of Agriculture



Agriculture involving domestication of plants and animals was developed at least 10,000 years ago, although even earlier people began altering plant and animal communities for their own benefit through other means such as fire-stick farming. Agriculture has undergone significant developments since the time of the earliest cultivation. The Fertile Crescent of Western Asia, Egypt, and India were sites of the earliest planned sowing and harvesting of plants that had previously been gathered in the wild. Independent development of agriculture occurred in northern and southern China, Africa's SahelNew Guinea, parts of India and several regions of the Americas. Agricultural practices such as irrigationcrop rotationfertilizers, and pesticides were developed long ago but have made great strides in the past century. The Haber-Bosch method for synthesizing ammonium nitrate represented a major breakthrough and allowed crop yields to overcome previous constraints.

In the past century, agriculture in the developed nations, and to a lesser extent in the developing world, has been characterized by enhanced productivity, the replacement of human labor by synthetic fertilizers and pesticides, selective breeding, and mechanization. The recent history of agriculture has been closely tied with a range of political issues including water pollutionbio fuelsgenetically modified organismstariffs, and farm subsidies. In recent years, there has been a backlash against the external environmental effects of mechanized agriculture, and increasing support for the organic movement and sustainable agriculture.